کودک انسانی وقتی در مرحله جنینی است، دختر بچه یک ماه
زودتر و پسربچه کمی بعد، شستش را معمولأ در شکم مادر مک می زند. چون تنها مهارتی
که برای زندگی احتیاج دارد همین مک زدن می باشد.
معمولأ بچه ها ظرف مدت 24 تا 48 ساعت طریقۀ مک زدن درست را
با توجه به واقعیت بیرونی که پیدا می کنند یاد می گیرند. مک زدن علاوه براینکه رفع
گرسنگی شان را می کند و دردشان را از بین می برد؛ تعادل بدن را برقرار می کند
مخصوصأ در سال اول و به ویژه ماههای اول که کودک فقط یک پدیده حسی است و مرتبط است
با موضوع لذت و احساس امنیت و آرامشی که کودک می کند. چون در اینجا لذت با امنیت
همراه است.
علاوه براین، کاملأ این قسمت از مغز و این فعالیت مرتبط است به سیستمی که به نوعی در
زمینه جنسی (حتی تولید مثل) است. یعنی، مغز کودک وقتی به این دنیا می آید آن قسمت از
سیستم بیشتر از همه رشد و توسعه پیدا کرده است. بنابراین، جنبه تغذیه و لذت و
آرامش و موضوعات جنسی و تولید مثل همه اینها در هم گره می خورد و کودک از طریق مک
زدن آنها را ارضا می کند.
حال اگر کودکی در سال اول یا چهارده ماه اول روزی دو تا سه
ساعت بتواند مک بزند که معمولأ طبیعت آن را در 8 یا 11 باری که کودک شیر می خورد و
حدود چند دقیقه ای که برای این کار می گذارد می تواند به آن مرز دو تا سه ساعت
برسد. اتفاقی که می افتد این است که بعد از یک سالگی میل جنسی از یک طرف و امنیت و
آرامش که اهمیت فوق العاده ای را در منطقه دهانی داشته جای خودش را عوض می کند و
به منطقه مقعد و عمل دفع می برد. به هر حال کودک این مرحله را پشت سر می
گذارد.
حال اگر کودکی در یک سال اول میزان مک زدنش کمتر از یک ساعت
باشد به این معنی که کودک از شیشه شیری تغذیه کند که سر پستانک بسیار گشاد باشد
طبیعی است که کودک ظرف یک دقیقه شیر لازم را می خورد؛ حتی اگر 8 تا 10 بار هم که باشد
در مجموع شاید 15 یا 20 دقیقه در روز عمل مک زدن داشته باشد. و یا در عین حالی که
کودک از شیشه شیر تغذیه می کند و پستانک را هم به او بدهند و بیش از روزی 4 ساعت
مک بزند احتمال تثبیت دهانی oral fixation وجود دارد.
یعنی زمینه گذرایی باید در سال اول، چه به صورت محرومیت و چه به صورت بیش از حد ارضا شدن، صورت بگیرد وگرنه
در همانجا می ماند و به صورت تثبت دهانی بروز می کند.
این تثبیت دهانی مانع رشد عاطفی و احساسی کودک می شود و مانع
از این می شود که انرژی روانی و انرژی جنسی در مسیر رشد خودش قرار بگیرد. یعنی از
اینجا وارد مرحلۀ بعدی بشود. به این دلیل دو اتفاق می افتد.
1- فیزیکی. به این معنی است که کسی که در یک سال اول کمتر از
یک ساعت یا بیشتر از سه ساعت مک زده احتمال دارد از این به بعد با لب و دندانهایش
برخوردی متفاوت داشته باشد. یعنی دوست دارد چیزی را که ترش است یا تند است یا داغ
است یا یخ است یا علاقه پیدا می کند به سیگار. به همین جهت است کسانی را که سیگاری
هستند اگر تثبیت دهانی داشته باشند کار ترک سیگار برایشان مشکل تر است. یا علاقمند
به مصرف مشروب را پیدا می کنند چون برخورد الکل در مراحل اول تحریک کننده است. یا
پوست لبشان را می کنند. با این کارها لذت می برند و احساس امنیت و آرامش می کنند و
در منطقه تثبیت دهانی قرار می گیرند.
2- روانی. از نظر روانی چهار ویژگی پیدا می کنند:
الف. وابستگی dependency. اصولأ ظرفیتی پیدا می
کند برای وابستگی و این وابستگی حتی می تواند نسبت به غذا نیز باشد.
ب. پرتوقع و پر انتظار. نه تنها expectation زیادی دارند حتی demanding از آدمها می خواهد و گله و شکایتش می
کند که چرا به من زنگ نمی زنید، چرا به من سر نزدی و... همچنان دهان بازی دارد و
می گوید که بده.
ج. به دلیل تثبیت دهانی ساده لوح و ساده دل است و به راحتی
گول می خورد. نظام استدلالی او از مسیر ارزیابی و قضاوت درست حرکت نمی کند. تصمیم
گیری را با سرعت انجام می دهد. معمولأ اول تصمیم می گیرد و بعد به دنبال دلیل می
رود و چون تصمیم گرفته است خیلی زود برمبنای تصمیم اش عمل می کند.
د. زخم زبان و نیش می زند. وقتی با آدمها برخورد می کند یک
جوری اگر بتواند آدمها را آزار بدهد آنها را آزار می دهد. به همین جهت است که
ظرفیتی پیدا می کند برای حرف زشت و تند زدن. باز می توان گفت که همچنان از دهانش
برای ایجاد ارتباط استفاده می کند حال مهم نیست که مثبت است یا منفی.
بچه ها معمولأ از حدود دو و نیم سالگی به بعد یا زودتر دچار
اضطراب می شوند. بچه در کودکی مانند حیوان می ترسد برای اینکه ترس وقتی است که خطر
واقعی و خارجی است. اضطراب پیش بینی درد و رنج مربوط به آینده است. بچه ها به زودی
ترسهایی را که دارند به اضطراب تبدیل می کنند و رفته رفته زمینه اضطراب افزایش
پیدا می کند.
اضطراب را باید با آرامش و امنیت برطرف کرد و آرامش و امنیت
هم برای فردی که oral fixation دارد در منطقه دهانش است. به این
دلیل آدمها به دلیل اضطرابی که دارند شروع می کنند به غذا خوردن، سیگار کشیدن،
مشروب خوردن.
روزی که کودک از دو و نیم سه سال به بعد را می بینیم که
شستش را می مکد و هر وقت که مضطرب و نگران است دستش در دهانش است و هر وقت تمام
توجه و تمرکزش متوجه مسئله ای است ناآگاه دستش به سمت دهانش می رود. به عنوان مثال
کودکی که جلو تلویزیون نشسته و به برنامه جالبی نگاه می کند دستش به سمت دهانش می
رود. چون وقتی سیستم به صورت اتوماتیک کار می کند او به سمت لب و دهانش می رود چرا
که از این طریق می تواند به امنیت و آرامشی برسد که هنگام تماشای یک فیلم هیجان
انگیز به آن احتیاج دارد.
طریقه درمان هم به این صورت است که امنیت و آرامش را برای
کودکان به وجود بیاوریم و کمک کنیم تا مواردی از این قبیل را کنار بگذارد. مشکل
تثبیت دهانی چون مربوط به سالهای اول کودکی است عمیق و سنگین است و به همین جهت تا
بزرگسالی هم ادامه پیدا می کند.
تثبیت دهانی مشکلات روانی است که انعکاسات فیزیکی و بیرونی
دارد و برخورد با آن کار مشکلی است ولی می شود که آن را از میان برد. مهم این است
که کودک را از اضطراب و نگرانیها دور کرد و یا مسیرش را تغییر داد که آن وضعیت
تشدید پیدا نکند.
چهارشنبه 01 شهریور 1391 - 10:47
تشکر شده:
تشکر شده:
1 کاربر از sshant به خاطر این مطلب مفید تشکر کرده اند:
admin &
ایا میدانید :
